تهیه و بررسی خواص لوله های تهیه شده از کامپوزیتهای پلی اتیلن/organo-clay

در پروژه حاضر هدف بررسی اثر تعدادی از عوامل تأثیرگذار بر ریزساختار نانوکامپوزیت‏های پلی‏اتیلن سنگین / organo-clay بود. روش خوراک‏ دهی، نوع سازگار کننده (pegma, ppgma, eva, sebsgma)، نوع مخلوط کن (مخلوط کن داخلی و اکسترودر دوپیچه) و ویسکوزیته ماتریس پلی‏اتیلنی از جمله عوامل مورد بررسی بودند. مشاهده گردید که نوع سازگار کننده هم بر درجه اینترکلیشن مذاب و هم بر ریزساختار نانوکامپوزیت‏ها تأثیر می‏گذارد درحالی که روش خوراک دهی بدون آنکه تأثیر قابل توجهی بر درجه اینترکلیشن مذاب نشان دهد، ریزساختار نمونه‏ها را بشدت تغییر می‏دهد. علت تأثیر گذاری نوع سازگار کننده در قدرت اینترکلیت کردن آن بود و علت تأثیر روش خوراک‏دهی در جدایی فازی سازگار کننده از ماتریس پلی‏اتیلنی گزارش شد و بطوری کلی با کاهش حلالیت این دو پلیمر، تأثیر این عامل بیشتر شد. همچنین دیده شد که استفاده از اکسترودر دوپیچه باعث بهبود اختلاط می‏گردد به این ترتیب می‏توان گفت که افزایش شدت برش و همچنین افزایش سهم میدان‏های کششی در مقایسه با میدان‏های برشی باعث بهتر شدن اختلاط در این سیستم‏ها می‏گردد. درنهایت مشاهده گردید که افزایش جرم مولکولی ماتریس باعث کاهش درجه اینترکلیشن نمونه‏ها می‏گردد که علت آن کاهش سرعت نفوذ و همچنین کاهش تمایل زنجیر پلی‏اتیلنی برای حضور در فضای بین صفحات organo-clay است